Yine yağmur!… Sanki adettendi 23 Nisan’larda yağmur yağışı. Her 22 Nisan akşamı kara bulutlar kapladığında gökyüzünü üzülürdüm her çocuk gibi ben de. Akşamdan hazırladığım kırmızı ceket, lacivert etekli bando üniformamı ütüleyip, başıma takacağım beyaz miğferimi odamdaki sandalyenin üzerine koyar, beyaz eldivenlerimi de yanı başına yerleştirir, sabahı, güneşin açmasını beklerdim. Gece uyanıp perdeyi aralayıp yağan yağmuru gördüğümde uykum kaçar, yağmurun sesini dinlemekten uyuyamazdım.
Her şeye rağmen, yağmur yağsa da Karadeniz’in kara göğüne inat kıyafetimi giyinir, giderdim okuluma, mağrur bir Türk Çocuğu olarak. Bilirdim, daha bizler doğmadan önce bize sunulan bu hediyenin kıymetini. “ Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir!” diyen Ata’mın ne demek istediğini… Daha bir çok şeyi bilirdim ‘Muhtaç olduğum kudreti damarlarımdaki asil kandan’ alarak.
Hava soğuk olurdu. Okula kadar giydiğimiz kabanlarımızı, üşümek pahasına çıkarırdık üzerimizden okul kapısından içeri girer girmez. Şiddetli yağan yağmurun hafif soluk almasını fırsat bilerek, sise ve buğuya, soğuğa aldırmadan gururla taşıdığımız kıyafetlerimizle majörün önünde; önce borazan takımı, sonra trampet takımı dizilirdik. Sonra siyah önlükleri, kolalı yakalıklarıyla tüm okul ardımızda sıra olurdu. Majorün asasını çevirerek verdiği komutla “yerinde say!” komutu aynı anda devreye girer “Uygun adım marş!” dendiğinde tören alanına doğru, bayrak-flama, Ata’mızdan ve şehitlerimizden emanet aldığımız vatanın bekçileri olarak büyük bir gururla başımız dik, trampetlerimizi çalarak yürürdük tören alanına doğru. Çiseleyen havaya inat, soğuk ve yağmuru hiç hissetmeyerek, yüreğimizde vatan aşkı, yürürdük trampetlerimizin sesi yeri göğü inletirken…
“…
Bugün en şerefli en şanlı gün,
Bugün 23 Nisan,
Hep neşeyle doluyor insan.
…”
Öğleden sonra ise belediyemiz ‘23 Nisan Balosu’ düzenlerdi çocuklara. En güzel kıyafetlerimizi giyinir, süslenir oraya giderdik. Akşama kadar zamanın nasıl geçtiğini bile hissetmeden akşam oluverirdi. Ne kadar üzülürdük akşam olunca… O gün hiç bitmesin isterdik çünkü…
***
Bu sabah radyoda çalan 23 Nisan şarkısını dinlerken bir anda gözümde tüttü o günler… Özlemle yad ettim. İçim titredi. Bilmem şimdiki çocuklar da bu duygudalar mı hâlâ?…
Geri gelse o günler ve hiç bitmeselerdi keşke…
Bu ve bundan sonraki “23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayram”larını çocuklarımıza aynı duygularla yaşatabilmek dileği ile…
Tüm dünyadaki çocukların çocuk bayramı kutlu olsun…