Şu hayatta en son babama güvenmiştim…
Biliyorum, elinde değildi belki terk edişi, ama olsun… Terk etti ya istemese de, bıraktı ya sımsıkı tuttuğu elimi boşluğa… Öylece kala kaldım ya apansız… Issız…
Hani, hani dedim hiç bırakmayacaktı ya elimi?
Hani hep arkamda yaslandığım dağ, sığındığım bağ olacaktı ?
Hani gündüz güneşim, gece ayım olacak hiç karanlıkta bırakmayacaktı ya beni?
Hani varlığı en büyük desteğim olacaktı ya…
Hani?…
Bisiklete beni ilk kez bindirdiği günü hatırladım sonra… Bisikletin arkasına iki yardımcı teker eklemişti düşmeyeyim diye… Onu ne kadar uzun zamanda çıkarmıştı ya hani. Alıştırmak için yavaş yavaş yükseltmişti ayarını…
Gittiğinde o tekerler birden sökülmüş gibi hissettim. İki tekerin üzerinde ansızın kalmıştım çünkü. Büyük bir sarsıntıyla devrilmiştim önce. Çünkü hiç hazır değildim desteksiz sürmeye… Sonra bekledim biraz…Yerden kaldıran da olmamıştı. Dizlerim kanamış, canım yanmıştı oysa… Gözümden süzülen tek bir damla yaşa kıyamayan babam, sicim gibi yağan yağmur misali çağlasa da yaşlarım dokunmamıştı bile yanağıma…
Kalktım, ayaklarımın üzerine bastım. Bisikletimi kaldırdım, artık bir iç sesimin olduğunu fark ettim neden sonra. “Korkma, önüne bak, hep önüne…” dediğini işittim… Anladım ki o günden sonra hep iki tekerin üzerinde tıpkı iki ayağımın üzerinde durduğum gibi durabilmeliydim.
Ansızın çekip gittiğinde de aldığım hızla hep önüme baktım, sesini işittim kulaklarımda…
Şimdi hep önüme bakıyorum. Sağıma soluma bakıp destek aradığımda kimsenin olmadığını, olamayacağını acı bir tecrübeyle de olsa öğrenmiştim, biliyordum… Çünkü o günden sonra kulağımdaki o ses yüreğimden yükselmeye devam etti hep… Ve ben yüreğimin sesini dinleyip, içimdeki çocuğu yaşatmaya ve iyi bir çocuk olup önüme bakmaya devam ediyorum şimdi.
Ne zaman sağıma soluma bakıp birilerinden destek beklesem yalpalıyorum hala. Sonra önüme bakmam gerektiğini hatırlıyorum. Hayatta aldığım en acı dersi anımsıyorum…Yıllar yıllaaar önce babama güvenmiştim diyorum… Sonra yeni bir iç sesin çoktaaaan beynimde peyda olduğunu fark ediyorum… “Babana bile güvenme!” diyor.
Sonra düşünüyorum, insan babasına bile güvenmezse kime güvenebilir bu hayatta?…
Önüme bakıyorum, dizlerime derman dileyip Allah’tan, pedalı çevirmeye devam ediyorum…
Nasıl ki yalnız geldik bu dünyaya, öylece yalnız gideceğiz çünkü biliyorum…