2014 Mahalli seçimleri yaklaşırken yerel yönetimlerdeki toplumsal cinsiyet ayrımcılığı sorunu yeniden gündeme gelmeye başladı.
Kadınların milletvekili seçilme hakkını elde ettiği 1934 yılından bu yana Türkiye Büyük Millet Meclisinde en fazla yüzde 4 civarında kadın milletvekili yer alabildiği düşünülürse; birçok demokratik ülkeden önce kazanılan bu hakkın ülkemizde yeterince değerlendirilemediği daha net anlaşılacaktır…
Temel etken olarak gördüğüm, ataerkil aile yapımızın, kadınların siyasete katılımlarının düşük seviyede kalmasının en önemli nedeni olduğunu söylersem sanırım yanlış olmaz.
Aslında diğer ülkelerin aksine Türkiye’de ataerkil yapıya meydan okuyacak bir kadın hareketinin çok geç doğmuş olması da bir etkendir.
Batı Avrupa ve ABD’de etkin bir kadın hareketi 60’lı yıllarda kadın hakları için tarih sahnesinde yer almaya başladığı düşünülürse; Türkiye’de bu tarz bir kadın hareketinin 1980 sonrası görülmeye başladığını hatırlamakla işe başlamalıyız sanırım. Ve tabii aynı demokratik platformda olmadığımızı da hatırlatmama gerek yok tabii. Dönemin otoriter ve apolitik ortamında faaliyetlerini yürütmeye çalışan kadınlarımızı da düşünebiliyorsunuzdur herhalde…
Ayrıca Türkiye’de doğan kadın hareketinin hala yeterince yaygınlaşmamış olması, bu hareketin güçlü bir toplumsal katılım ve desteğe sahip olmaması ile de doğrudan alakalıdır.
Şöyle bir geçmişten günümüze siyasi partilerimizin vizyonlarına baktığımızda vardığımız ortak noktayı da iyi değerlendirmek gerekir. Zira görünürdeki vizyon ve misyonun aksine partilerin hemen hemen hepsinin; kadınların beklentilerini, dileklerini, hayallerini yansıtabilecekleri bir oluşum olmaktan oldukça uzak bulundukları açıkça görülmektedir.
Üstelik kadınlar için siyaset kulvarında biçilen kaftanla kadınlar, hep kadın ve kadın hakları ile ilgili konulara olan eğilimleri ile gündeme getirilmiş, tek yönlü lanse edilmek istenmiştir. Hayır, kadınlar siyasette sadece bunu değil daha birçok konuyu dile getirmek istemektedirler. Oysa siyasi partiler, aktif siyasetten uzak geleneksel kadın rolünü kadının sırtına yaftalamaktan öte gitmemişlerdir.
Aslında çok da yadırgamamak lazım bu durumu… Ülkemizin siyaset haritasına baktığımızda partilerin birçok alanda olduğumuz gibi erkek hegemonyasının birer parçası olduklarını ve kadını geleneksel rolü ile özümsetmeye çalışmalarını anlamak ama kabul etmemek gerek diye düşünüyorum.
Zira günümüzde de partiler ve devlet kurumlarına ne yazık ki erkek egemen bir yapı hâkim. Bu nedenle kadınların siyasete aktif katılımı yönünde politika üretmelerini onlardan beklemek hata olur.
O halde burada iş kadınlara düşüyor. Siyasi arenada yer alabilecek nitelikte kadınlar kendi haklarını kendileri aramalılar.
Mesela ülkemizde çok aktif çalışan sivil toplum kuruluşu üyesi kadınlarımız siyasette de aktif olabilirler ya da olabilecek kadınların teşvik edilmesi hususunda önemli görevler üstlenebilirler. Bu tür talepleri sadece istemek değil bu yönde ciddi çalışmalar yapmak gerekir.
Çeşitli kadın kuruluşları veya partilerin kadın kolları seçim dönemlerinde talepleri ciddiye alınmadığında hiçbir siyasi partiyi desteklemeyebilirler. Bu ciddi bir oy kaybı olacaktır partiler için… Hele de oy kullanacaklar arasında yapılan istatistiki araştırmaya göre kadın seçmen sayısının erkek seçmen sayısından daha yüksek olduğunun tespit edildiği şu günlerde, bu seçimin kaderini aslında kadınlar belirleyecek olması ciddi bir avantaj olsa gerek kadınlarımız için.
Aslında zihniyet değişimi için uzun soluklu bir mücadele gerekmesine rağmen bu tür çalışmalarla kısa vade de sonuç almak mümkün olabilir.
Sıra şimdi siyasi arenada daha fazla görmek istediğimiz kadınlarımızda… Ev işlerine girişirken sıvadığınız kollarınızı şimdi siyaset için sıvama vakti geldi de geçiyor bile. Haydi hanımlar, duyurun sesinizi… Acilen siyasi bir temizliğe ihtiyacımız var. Daha çok kadın belediye başkanı, daha çok kadın belediye meclis üyesi, daha çok kadın il genel meclis üyesi, daha çok kadın milletvekili için el ele…