Canım annem GÜNAL AYAZ ‘ın ardından…
Uzun zamandır kâğıt, kaleme küs ben onlara küsüm anne. Oysa bilirsin çocukluğumdan beri ne çok severim onları. Tek bir kelime yazmak gelmedi aylardır içimden. Eylülün sonuydu sen sözcükleri söylemeyi bıraktın ya, ben de yazmayı bıraktım anne…
Sen yeniden konuşunca ben yazacaktım yeniden… Oysa sen şimdi ebedi suskunluğuna büründün, tüm sözcükler lâl oldu. Kelimeleri tükettiğin ve sonsuz sükûta doğru çıkacağın yolculukta hazırlığa geçtiğin o hazan mevsiminde dökülen yapraklar gibi bugün, ebediyete yiten sözcüklerle artık sonsuz bir sükût hâkim oldu diline. Geriye sararmış yapraklar misali anılar kaldı resimlerde.
Bugün paslanmış kelimelerimin arasından seçtiğim sözcüklerle sana yazmak istedim… Ben seni duyamasam da sen beni duy istedim. Biliyorum, ben seni göremesem de sen annesin, sen beni görür, beni duyarsın! Yine beni takip edersin. Yine benim için endişe edersin, kaygılanırsın… Beni yine dualarından eksik etmezsin. Çünkü sen annesin, ölsen de ölmezsin!
…
Offf… Çok zormuş be anne! Otuz yedi yıldır babama yazıp onun kaybının ardından yazmayı zorla kabullenmişken bir de seni eklemek o koca boşluğa, o dipsiz kuyuya bir de senin yokluğunu eklemek… Yokluğunu kabullenip seninle konuşmak yerine, arkandan yazmaya alışmaya çalışmak… Nasıl olacak şimdi bu? Hiç olmadı, olmuyor, olamıyor be annem.
Dualarımda senin için şifa dilemek yerine, rahmet dilemeye alışmak… Yıllardır dilinden dökülen sözcükleri anlamaya çalışırken, anlamak için kulak verecek sözcük duyamamaya, sesinin tınısını yitirmeye nasıl alışılır anne?
Sesini, nefesini, gülüşünü, bakışını özleyeceğim… Söyleyemediğin her kelimeyi özleyeceğim. Masmavi bakan çakır gözlerini özleyeceğim…
Sana bir şey diyeyim mi, aramızda kalsın ama giderken çocukluğumu da götürdün anne. Seninle giden o çocuğu da özleyeceğim… İnsan kaç yaşına gelirse gelsin annesi, babası hayattaysa hâlâ hep çocuk kalırmış ya işte o çocuk da seninle gitti anne.
Şimdi Can Yücel’i daha iyi anlıyorum. Hani usta şaire sormuşlar: “Neden hep babanıza olan sevginizi anlatan şiirler yazıyorsunuz da, annenize olan sevginizi anlatan şiirler yazmıyorsunuz?” diye
Can Yücel de:
“Anneme olan sevgimi anlatacak kadar şair değilim…” demiş ya, o koca şair böyle demişse ben şimdi seni nasıl anlatabilirim ki anne?
Varlığının değerini, nefesinin önemini, yokluğunun ruhumda açtığı yarayı, gözümden akıtamadığım içime düşen her damla gözyaşının yüreğimi nasıl yaktığını nasıl anlatabilirim? Hangi sözcüğe sığdırabilirim sevgini, hangi kelimeye yükleyebilirim yokluğunun yüreğimde oluşturduğu zifiri, hangi cümleyle anlatabilirim sonsuzluğa yürürken ardında bıraktığın ıssızlığı?
Senin gözyaşların donmuş muydu hiç?
Benim dondu.
Senin kalbin ıssız kaldı mı hiç?
Benim kaldı.
Senin kalbin durdu, benim kalbim dondu.
Acımı seninle yüreğime gömdüm. Resmini zihnime kazıdım. Sesini gök kubbede asılı bıraktım. Bıraktım ki hiç gitmesin kulağımdan istedim. Ama yine de daha şimdiden çok özledim seni.
Sen ölmedin. Gözünü açtığın yeni hayatında babama kavuştun. Bir gün buluşacağız, biliyorum. Kavuştuğun yeni hayatında huzur içinde olmanı tüm kalbimle diliyorum. Anneler melektir, sen melek oldun. Dualarımdasın her gün her saat her dakika… Sen de dualarını göndermeye devam et bize.
Unutma, sen annesin, anneler ölmez!
Yüreğimden yükselen en derin hasretle…
Beni hayata kattığın, geceni gündüzüne katıp varlığını varlığımıza adadığın her gün, her saat her dakika için minnetle. Mekânın cennet, kabrin nur olsun annem. Dua, hasret, rahmet ve minnetle…
Kızın…
Öncelikle sabır diliyorum, başlıkta da ifade ettiğin gibi anneler ölmez eğer bir kızı var ise, her kız çocuğu ya anne adayı yada annedir ve anneler kızlarında yaşar o nedenledir ki anneler hiç ölmez, keşke kızkardeşim de yaşasaydı,asıl şimdi öksüzüm ,selam dua ile.
Çok teşekkür ederim Ahmet Bey. Ben de size sabırlar diliyorum. Rabbim tüm ölenlerimizin mekanlarını cennet eylesin. Sevgi, saygı ve duayla…